Silâhlı Dört Besmele

Dört atlı Sarıgöl Boğazı’na devrildiler
Rüzgârı burunlarıyla biçip arkalarına dökerek
Kara sular gibi boşandı gecenin boşluklarından
Köpek havlamaları.
Dört atlı Sarıgöl Boğazı’na devrildiler
Omuzlarında çapraz tüfek, kalpaklı ve siyah çizmeliler
Yıldız yıldız sıyrılıp akıyor
Padişah karanlığında mahmuzları.

Hafız Ahmed’in değirmeninde ateşin başına oturdular
Önce bir soğan kırdılar
Dut pekmezi ve yoğurt sordular
Bıyıkları tekmil ayaktaydı
Müslüman ve hilâl biçiminde.

Sonra erkekçe yatsıyı kıldılar
Çakal gözleri saattaydı, kulakları köpek seslerinde
Acı tütün içilip, sonra bir vakit konuşuldu
Cezveler sürülmüş ocaktaydı
Atının dizginlerine olduğu kadar
Her birisi kendi ölümüne sahip
Bir ordu gibi savaşmak kudretinde.
Bir umutları Kemal Paşa’dadır
Öbürü Ankara Hükûmeti’nde.
Hızlı solumalarla kımıldanıyordu karaağaçlar
Ahırda bir beygir aksırdı.

Munzur Dağları’nın üstünü bir tamam tutmuş
Yıldızın neyin kalabalığı
Yukarılarda kar altındaki köylerde
İhtimal öfkeli kurtlar dolaşıyor.
“...Kemal Paşa’dır çağırdı
Demirhanoğlu gitmemiş olmaz
Sakarya toprağında erkekler sofrası kurulmuş
Ahkâmlı köşkemli savaşılıyor
Yazılmışsa biz dahi Azrail’in ekmeğinden tadacağız
Şehitlik mertebesini
Yaşamak cihetinde makbul tutacağız.”

“Ankara Hükûmeti ne demek
Maraş’ta üzümler parmaklarımızdan damlamıyor mu
Gümüşhane üzerinde elmalar Amasya’da
Adam tarafımızdan yenilecek
Ayrıca zeytinin yağı, ineğin yoğurdu
Anteb’in bulaması da.
Adam
Hünkâr kullarının sabanına koşulmayacağız
Biz her nokta-i nazardan insan olmalıyız.
Acılar gördük
Bunun sebebi dünyanın vaziyetini anlamadığımızdır.
Fikrimiz, zihniyetimiz medenî olacaktır
Şunun bunun sözüne ehemmiyet vermeyeceğiz
Medenî olacağız
Bununla iftihar edeceğiz.”

Gözleri iyice birbirinden ayrık
Kaşları düz, kirpikleri insafsızca kalabalık
Kısa boyları ve yaylı ayaklarıyla adamakıllı Türk
Bakırcı Hasan, Demirhanoğlu Sadık, Paşaların Süleyman’ı ve Hacı Yörük
Silahlı dört besmele halinde göğe baktılar.

Sabahın ilk horozları çırpınıyordu
Besbelli sabahın ayazından ufarak yıldızlar tevatür kırılıyordu.
Bir Kuvâ-yi Milliye sabahının kapısını açtılar
Karadeniz’deki en son limanımız kadar
Rüzgârlı, kızgın ve açıktılar.
Sonu yoktu hiddetlerinin ve ümitlerinin
Bir millet olarak çıktılar Sarıgöl Boğazı’ndan
Kendinden ve hürriyetinden emin.

- Attila İlhan